Καλοκαιρινή και παντοτινα ηλιόλουστη ατμόσφαιρα. Ονειρεμένος προορισμός διακοπών, ένας κήπος της Αργεντινής ή του Ισημερινού λόγου χάρη.
Στην αρχή αυτής της σειράς έργων, υπάρχει ο πόθος: έντονες γραμμές και δομή, διάχυτο διαπεραστικό φως.
Πρώτα μαυρόασπροι κήποι, ήρθε σιγά σιγά το χρώμα. Δυνατό και αυταρχικό. Το πράσινο χρώμα , ως πρωταγωνιστής. Ο κήπος συμβολίζει ανέκαθεν τον Παράδεισο, μια μικρή ειδυλλιακή γωνιά που καλλιεργούμε για να προστατευτούμε από τον εξωτερικό κόσμο. Είναι ένα τοπίο οικείο, ένας κόσμος σε μινιατούρα. Απεικονίζει την δύναμη τής ζωής και την συνεχή αναγέννηση. Τα φαρδιά φύλλα, τον αισθησιασμό, η ποικιλία των φυτών και της βλαστησης, τον πόθο- το κίνητρο κάθε ανθρώπινης πράξης.
Ο ρομαντικός ποιητής Βίκτορας Ουγκό, περιγράφει εναν κηπο που τα περιεχει ολα:
« Αυτός ο κήπος δεν ήταν πια κήπος, ήταν παντού χαμόκλαδα, δηλαδή ένα αδιαπέραστο δασος, πυκνός σαν πόλη, εύθραυστος σαν φωλιά, σκοτεινός σαν καθεδρικός ναός, μυρωδάτος σαν μπουκέτο, μοναχικός σαν τάφος, ζωντανός σαν πλήθος »
Στους πίνακές μου τα χρώματα αναμειγνύονται, ξεχειλίζουν. Όπως στα όνειρα, μας κυριεύουν δυνατές ακατανόητες μερικές φορές αισθήσεις, που μπορεί να μας παραλύσουν.
Ταλαιπωρώ το χαρτί μου σαν να ήταν ζωντανό. Είναι σαν μια σάρκα που προσπαθώ να εκδικηθώ.
Albertine Trichon 